منصور واعظی دبیرکل نهاد کتابخانه های عمومی کشور در پیامی، آغاز سال 1392 را به همکاران و کتابداران این نهاد تبریک گفت.

به گزارش روابط عمومی نهاد کتابخانه های عمومی کشور، متن پیام منصور واعظی بدین شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلامی دوباره، همراه با بهاران،‌ فصل تولد دوباره حیات و زندگی.

با سلامی صمیمی و گرم که فاصله‌ها را کم‌تر و دل‌ها را به هم نزدیک‌تر و جان‌های نورانی مؤمنان را به یکتایی و وحدت و همدلی برساند، آغاز می‌کنم.

همراه با بهار دل‌انگیز و فرا رسیدن عید فرخنده‌ی نوروز، ایام خجسته را شادباش و تبریک می‌گویم، سلامی به روح‌افزایی بهار و جان‌فزایی نسیم با طراوت نوروزی.

سلام بر شما، همکاران گرانسنگ و هم‌دل و هم‌آوای خطه‌ی فرهنگ و علم ادب، دیرآشنایان با محبت و پرتلاش خانواده‌ی بزرگ نهاد کتابخانه‌های کشور.

بهترین آرزوها را در سال جدید، برای شما از پیشگاه حضرت ربانی مسئلت‌ دارم. امید آن که، امسال برای همه‌ی ما، سالی پربرکت، پر نعمت، با سلامت و توفیق روزافزون باشد.

امسال روزهای اول سال با ایام «فاطمیه» مقارن می‌شود، در آغاز بهار به‌یاد یاس خزان‌شده‌ی نبوی در بهار زندگانی، دل‌های دوستداران و پیروان حضرتش سوگوار است. از پنجم فروردین تا بیست روز، دو دهه‌ی فاطمیه برگزار می‌شود.

معمولاً پیروان اهل‌بیت، دهه‌ی دوم را بیشتر اهمیت می‌دهند و در واقع؛ نودوپنج روز زندگانی آن بانوی آسمانی بعد از رحلت پدر مکرم را بر روایت هفتادوپنج روز ترجیح می‌دهند.

و لذا بیست و پنجم فروردین ماه سالروز شهادت آن یگانه‌ی بهشتی و کوثر عظیم‌الشأن الهی است.

نوروز از دیرباز در منطقه‌ی وسیعی از جهان مورد توجه ملت‌های مختلف بوده است. نه‌ تنها فارسی زبان‌ها، این عید دیرباز و باستانی را برگزار می‌کردند، اقوام دیگر هم هنوز آیین نورزوی را و تحویل سال شمسی را پاس می‌دارند.

آغاز اعتدال ربیعی، مورد توجه بسیاری از مردمی بوده است که در سرتاسر قاره‌ی آسیا پراکنده بودند، امروز ما از شبه قاره‌ هند تا ماوراءالنهر و کشورهای آزاد شده‌ی شوروی سابق شاهد برپایی مراسم نوروز هستیم.

مراسم نوروزی بعد از گرویدن ایرانیان به اسلام هم‌چنان باقی‌ماند و روایتی که معلّی بن خُنَیس از امام صادق(ع) درباره‌ی نوروز نقل کرده است و دعای هنگام تحویل سال و دیگر آداب آن بر اهمیت و استحکام آن افزود. معلی از امام صادق(ع) روایت می‌کند:

که حضرت فرمودند: در روز نوروز، روزه بگیر و غسل کن و بهترین لباست را بپوش و خودت را معطر کن بعد از نمازهای واجب، چهار رکعت نماز به دو سلام بجای آور، در رکعت اول حمد و ده‌بار سوره‌ی انا‌انزلنا... و در رکعت دوم حمد و ده‌بار سوره‌ی کافرون، در رکعت سوم حمد و ده‌بار سوره‌ی توحید و در چهارمین رکعت حمد و ده‌بار معوذتین بجای آور. سپس تسبیح حضرت زهرا (س) را بگوی تا پروردگار گناهان سال‌های عمرت را بیامرزد.

در سال 361 هجری به دستور خلفای فاطمی، در قاهره در شب نوروز آتش‌بازی گسترده‌ای برپا شد که دلالت بر اهمیت عید نوروز، حتی در سرزمین مصر داشته است.

و در بغداد هم مراسم آتش‌بازی و آب‌پاشی در شب عید و در زمان خلفای عباسی اجرا می‌شده است که گاهی حکومت وقت مردم را از آن نهی می‌کردند و از آب‌پاشی به یکدیگر جلوگیری می‌نمودند.

در جای‌جای تاریخ، می‌توان توجه مسلمانان، مخصوصاً ایرانیان را به این آیین باستانی مشاهده کرد. در دوره‌ی صفویه بر اهمیت این عید به مراتب افزوده شد و حال و هوای دیگری یافت.

با نگاهی به آداب عید نوروز، می‌توان آن را جزو سنت‌های پسندیده‌ای به شمار آورد که سبب بسیاری از خیرات و برکات برای خانواده‌ها و آشنایان می‌شود.

دید و بازدید عید، سنت صله‌ی رحم را که از سوی شارع مقدس تأکید فراوانی بر آن شده است، دوباره احیا می‌کند. هدیه به کودکان نظام عاطفی خانواده‌ها را سامان می‌بخشد، لباس‌های نو، خبر از اهمیت نظافت و توجه به بهداشت در پوشاک را دارد، چه بسیار قهرها و دشمنی‌ها که در دید و بازدیدهای عید به کلی فراموش می‌شود.

سفره‌ی هفت سین نمادی از برکات الهی؛ برای بندگان خداست که با آراستن آن سفره، هر کدام از اجزاء آن از آب و آیینه و قرآن و سیب و سبزه و سکه و ... اشاره به نعمتی از نعمات الهی برای مردم دارد، و سفره هفت‌سین، عموماً درخواست و دعای صاحب سفره است که به صورت تمثیلی از درگاه الهی درخواست می‌شود که برکت و سلامت و فراوانی رزق و روزی و پاکی و بندگی را از پروردگارش می‌طلبد.

از مراسم نوروزی، نمی‌توان به هیچ‌کدام ایرادی عقلایی گرفت، بلکه برعکس، در شیوه‌ی برگزاری آن می‌توان نمادی از خوبی‌ها، برکات و شوق به مهربانی و همدلی و مساوات و یاری را مشاهده کرد.

در هر صورت، عید نوروز بالقوه می‌تواند منشاء بسیاری از برکات و خیرات باشد، اگر دلی شاد شود، اگر لباسی نونوار شود، اگر لبخندی بر لبان معصوم کودکی بنشیند، اگر قهری به آشتی تبدیل شود، اگر سفره‌ای حتی برای یک شب از سال سخاوتمندانه پهن شود، اگر دستی به یاری بر آید و اشکی از چشم دردمندی پاک شود. و اگرهای بیشمار دیگری را که می‌توان شمرد، حتی یکی از این همه می‌تواند جواز برگزاری این آیین پاک و مردمی و الهی باشد. در حالی‌که کلام معصومین(ع) در این باره بر استحکام مسئله می‌افزاید.

به یاد دارم که بنیان‌گذار جمهوری اسلامی، رهبر فقید انقلاب در پیام‌های نوروزیشان، نگاهی متفاوت از دیگر برداشت‌ها از عید داشتند.

وقتی سخن به عید می‌رسید و تحول در طبیعت مورد بحث قرار می‌گرفت، آن عارف بزرگ، عید واقعی را تحولی در روح و جان آدمیان می‌‌دید و می‌فرمود، با تولد دوباره جهان و آغاز رویش جدید، باید جان‌ها نیز متحول شود. عرفا، درباره‌ی عید بحثی دارند که تحول‌ جان‌ها را عید می‌دانند و بسیاری از علمای بزرگ اخلاق متذکر شده‌اند که: هر روز که گناهی در آن نباشد برای انسان عید است.

بزرگان فرمودند، روزی که جانی بسوی خدایش متحول شود، عید اوست. و روزی را که آن را ما به پاکی به شب برسانیم عید ماست.

آنها دعای یا مقلب‌القلوب و الابصار، یا محول الحول و الاحوال، را که در هنگام تحویل سال می‌خوانیم، حقیقت عید می‌دانند و بارها در گفتارشان، نوشته‌هایشان، خوانده‌ایم و شنیده‌ایم که می‌گویند، همراه با تحول طبیعت به سوی حیات و بالندگی، بعد از خواب زمستانی، ما نیز از خواب غفلت‌ها، لغزش‌ها، کجروی‌ها بیدار شویم و به سوی خدا و برای اتصاف به اخلاق الهی، متحول شویم. اگر دلی به این تحول دست یافت، اگر جانی از خواب گران غفلت‌ها و نادانی‌ها بیدار شد و به سوی راستی و درستی و رضای الهی تغییر مسیر داد. آن شخص به حقیقت عید دست یافته است و آن روز عید اوست.

چنانچه خداوند بزرگ، هر جمعه را عید برای مسلمین مقرر فرموده است: مثل خانه‌تکانی هفتگی، تا دل از آشوب و غوغای مادی جهان کمی بیارامد و توان اندیشیدن به صراط الهی را بیابد و در بلوای زندگی گُم نشود، هم‌چنان‌که در پایان مراسم حج، که سلوکی معنوی به سوی حق است عید قربان و در پایان ماه رمضان، عید فطر را حضرت رحمان قرار داده است.

به هرحال، هر تحولی در حرکت مادی یا معنوی جهان، چون به جهت ارتقاء پاکی و بندگی انسان خلق شده است، می‌بایست همگام با آن، گامی به سوی جایگاهی فراتر در عبودیت و تقوی برداشت و از آن استفاده لازم را کسب کرد.

به کلامی دیگر، می‌توان گفت: عید روز پاداش زحمت‌ها و ریاضت‌هایی است که انسان‌ها در سلوک خویش آن را متحمل شده‌اند تا متحول به کمال الهی شوند.

سخن را کوتاه می‌کنم، که تنها قصد تذکری برای برادران ایمانی و همکاران گرامی در این نامه در نظر بود هم‌چنان که پروردگار جهان تبارک و تعالی فرموده است. فذکر ان الذکری تنفع المؤمنین.

سخن اصلی و آخر اینکه، سال نو بر شما و خانواده های محترم مبارک باد و امید که همگی به محبت و عنایت الهی به سوی خیر و صلاح و سداد بیشتری تحول پیدا کنیم و گامی فراتر در تلاش و خدمت و صمیمیت با مردم سرزمینمان برداریم و سال جدید سالی پرخیر و برکت برای شما عزیزان، مردم سرافراز ایران و همه‌ی انسان‌های آزاده‌ی جهان باشد.

 انشاءالله.